Podsumowanie

Czas na podsumowanie mojego pierwszego zanurzenia się w Niezwykłym Świecie Doliny Baryczy.

Po pierwsze jeszcze raz dziękuję Ci Darku za zaproszenie mojej, w końcu zupełnie nieutytułowanej fotograficznie osoby, do miejsca, o którym marzyłam przez dobrych parę lat, a które było absolutnie poza moim zasięgiem. Co mogę powiedzieć…? Chyba tylko tyle, że za każde czyjeś spełnione marzenie, spełniają się przynajmniej trzy własne… Ślę w myślach ciepłe życzenia, aby Twoje spełniły się dziesięciokrotnie… Masz już na zawsze moje przyrodnicze serducho…💚😊

A ponieważ moje odkrywanie Doliny Baryczy przypadło na czas pochmurności wszelakiej, braku światła i mżącego deszczu, zamieszczam dla Was tutaj zdjęcia Darka Ogłozy, którego Dolina Baryczy jest praktycznie domem, a fotografia należy do tej z najwyższej półki.

Piękny, jarzący czerwienią, świt z żurawiami…

Zdj. Darek Ogłoza. Żurawie (Grus grus). 

Pudrowa delikatność, gdy świt postanawia rozpocząć dzień skromniej…

Zdj. Darek Ogłoza. Żurawie (Grus grus). 

Piękno ciepłego światła poranka, które pozwala na refleks na lustrze wody, tak wymarzony przez wszystkich fotografów…

Zdj. Darek Ogłoza. Żurawie (Grus grus). 

Czas, w którym delikatna mgiełka gra pierwsze skrzypce…

Zdj. Darek Ogłoza. Żurawie (Grus grus). 

Dynamika pędzącej chmary…

Zdj. Darek Ogłoza. Jelenie szlachetne (Cervus elaphus)

Złoty jeleń w świetle zachodzącego słońca…

Zdj. Darek Ogłoza. Jeleń szlachetne (Cervus elaphus)

I na koniec – przepiękny bielik, ze swoim cieniem na skrzydle…

Zdj. Darek Ogłoza. Bielik (Haliaeetus albicilla)

To dla Was, Przyjaciele – jako taka wisienka na torcie, mojej pochmurnej Krainy Doliny Baryczy…😀

A teraz kilka słów na podsumowanie mojego czasu. Mogłabym powiedzieć, że trafiłam na najgorszy pogodowo tydzień tej jesieni. Że nie było światła. Że było strasznie zimno i mokro. Że po latach marzeń, pomimo możliwości naprawdę bliskiego spotkania z żurawiami, światło, a właściwie jego brak, nie pozwoliło na zrobienie lepszych zdjęć. I wiecie co? Mogłabym, ale nic takiego nie powiem. Dlaczego? Dlatego, że w moim odczuciu nie mogłam trafić na lepszy czas. W tym zimnie, mokrości, przy trzęsącym się całym wnętrzu, nie mówiąc o rękach. Wysiłku brnięcia przez bagno, ogłuszającym klangorze, drżeniu serca w oczekiwaniu na spotkania i drżeniu całego ciała, gdy już te spotkania następowały. Poza spektakularnym światłem i komfortem jakimkolwiek, zarówno w byciu, jak i w fotografii. Byłam po prostu w stanie poczuć klimat tego pięknego świata po stokroć bardziej, niż gdyby ten komfort był. Może kiedyś, bardzo bym chciała, uda mi się jeszcze zanurzyć w Dolinę Baryczy. Może wtedy trafię i na piękne światło, i na bliższe spotkanie z jeleniami, czy bielikami, a żurawie pozwolą mi uchwycić magię refleksu na lustrze wody. Ale teraz powiem Wam jedno i jest to absolutnie szczere – nie oddałabym ani jednego z moich lodowatych i przejmujących wilgocią świtów w tej cudownej Krainie, za żaden świt ze światłem… 

NIEZWYKŁY ŚWIAT MOJEJ DOLINY BARYCZY jest właśnie taki – piękny w swojej pochmurności…💚

Żurawie (Grus grus). 

Bielik (Haliaeetus albicilla)

Jelenie szlachetne (Cervus elaphus)

I taką Dolinę Baryczy już zawsze, z pierwszego spotkania, będę pamiętać…